GEDICHTEN
SOUTH STACK, ANGLESEY
We waren een moment
dat niet heeft stilgestaan
maar zich als licht bewaren liet.
Kijk, de mensen op die rots in de verte zitten er nog,
de roze bergtijm bloeit en in dat landschap lopen wij
voor altijd richting glinstering
op een eindeloos voorbije zee.
Onze oudste wijst
naar de vuurtoren beneden,
de jongste stapt aan de hand
voorzichtig van een trede.
We waren een moment
dat niet anders dan voorbij kon gaan
en zich in een lijst ophangen liet.
Tweede plaats Gopher poëziewedstrijd.
Gepubliceerd in 'Buiten onze gedachten is geen tijd', 2021.
LIFT
Langs de snelweg van september
zag ik je staan. LIEFDE stond er
met koeienletters op je stuk karton
en je lange, natte haren flapperden
alle richtingen uit.
Ik stopte
jij stapte in.
Hoever kan ik met je mee? vroeg je
en ik rook je koude wangen.
Zover je wilt, zei ik
ik moet toch die kant op.
UITZIEN
Wacht op Pruisisch blauw.
Wacht na zoveel rijen luchten
op een duisternis
die de nacht met poezenvacht stoffeert.
Wacht als het koud is
onder een deken
tegen van wie je
houdt. Wacht met denken
en weet dat dat het
is.
Zal gepubliceerd worden in de cursusbundel van Ingmar Heytze, International Literature Festival, zomer 2021.
AFRONDEN
We moeten afronden, zeg je
en ja, de oude cirkels waarin we praten
raken niet meer rond.
In lange rechte lijnen trekken je woorden van punt naar punt
even eenzaam en evenwijdig aan de mijne.
Als één van ons, als we beiden konden
buigen, dan konden de lijnen, konden we misschien
zoals onze lijven eens, elkaar in het oneindige snijden.
NU NOG NIET
Misschien zullen
we ooit vergeten
dat we in dit vroege
voorjaarslicht
volmaakt gekookte
eitjes tikten, vanaf
dit dak niet op één
stip maar heel het
uitzicht mikten.
Misschien zullen
we verleren hoe
we deden wat we
wilden, hoe licht we
aan elke keuze
tilden. Misschien
zullen we ons in
onze kinderen niet
herkennen. Wennen
we aan snelheid.
Rennen. Aan
gangen zonder
nooduitgangen.
Zullen we vreemd
en weg gaan.
Terug verlangen.
Misschien zullen
we ooit rond de
stenen die we
gooiden ver buiten
zicht de rimpels
water nog zien
plooien. Misschien.
Maar nu tikken we
volmaakt gekookte
eitjes in vroeg
voorjaarslicht.
Zal gepubliceerd worden in de cursusbundel van Ingmar Heytze, International Literature Festival Utrecht, 2021.
DESCARTES VARIATIES
Ik weeg de lucht
de duinen kleurloos bijna
geen spoor van mij
ik denk dat ik niet besta.
Elke stap die ik zet is de zijne
alsof hij me draagt, we weer samen
ik denk aan hem, dus hij bestaat.
Ik pluk de bramen.
Jam zal ik voor hem maken, alsnog
en als hij ergens aan mij denkt
besta ik toch.
Gepubliceerd in 'De grootste intimiteit is het zwijgen', 2020.
GROEN
Als jij mij nu
hier in de schaduw, in het park
op dit droge, kriebelige gras
dan zou ik
dan zou ik zonder overdrijven
alle sprietjes omhelzen
en glimmen als de vijver.
Als jij mij nu
hier in de luwte, in de stad
op deze plakkerige dag
dan zou ik
dan zou ik voor even altijd
tollen als de aardbol
en alle wespen ijsjes geven.
Als jij mij
zoals ik jou
dan was, dan zou
dan zou ons stukje gras
het allergroenste zijn.
MUTE
Daar lig ik, leeggedrukt.
Om me heen tumult, maar geen volume
TL-licht spettert, een vacuüm klettert
en de trouwring van lichtjaren terug tikt
stil.
Verschrikt til ik mijn hoofd op
ergens in de ruimte hangen mijn benen
ergens in de ruimte hangt mijn kind.
Tussen blauwe latexvingers
bungelen paarse armpjes beentjes
alles erop en eraan
eronder een telefoondraad
afgeknipt.
Een wee wringt in mijn keel,
de naam ontglipt, wil geschreeuwd-geroepen-gesproken
ergens in de ruimte hangt een kiestoon
is de lijn verbroken?
Zolang ik geen huilen hoor, staat elk geluid uit.
WAK
Je zit weer voor je uit te staren
gissen kan ik
uitglijden op je bevroren blauwe ogen
waarin een laagje water welt.
Ach, had ik maar een hengel
om uit het wak
uit ‘t diepst pupillenzwart
te vissen
wat je niet vertelt.